Opnieuw mooi weer vandaag, we pakken onze spullen bij elkaar en vertrekken weer voor de volgende etappe van ons roadtripje, we rijden naar het meest gekende stukje Toscane, de streek van Volterra en San Gimignano, waar we een hotel geboekt hebben in Riparbella, een gehuchtje waar buiten het domein van ons hotel op het eerste zicht verder niet echt veel te beleven valt.
Het hotel zelf is echter prachtig, het bestaat eigenlijk uit verschillende ‘huisjes’ die over het domein verspreid liggen in een hele mooie setting.   De oprijlaan alleen al is een echt Toscaans sprookje, een lange geplaveide weg, slingerend en omzoomd door cipressen, helemaal zoals we het allemaal kennen van de brochures en foto’s, zo mooi !

De route ernaartoe vanuit ons vorig logement in Saturnia was wel een redelijke afstand, dus we hebben er een toeristisch ritje van gemaakt o.a. via de dorpen Pomerance en Montecatini Terme.   
Onderweg passeren we langs verschillende landschappen, gaande van omgeploegde velden zo ver je kan zien ( vermoedelijk van hooi en stro dat werd afgereden, gezien overal de gekend ‘rollen’ stro in de velden ) en dichte bossen.
De route slingert zich erdoorheen middels kleine, bochtige weggetjes waar onze Italiaanse vrienden weer met redelijke snelheden doorheen razen, zelfs de gekende driewielige Piaggio mini-vrachtwagentjes gaan er met een rotvaart doorheen, waardoor je soms je hart vasthoudt dat ze niet omkiepen in de vele bochten onderweg … 🙂

We merken onderweg ook op verschillende plekken tussen de dichte bossen een soort ‘rookpluimen’ op, waarvan we in eerste instantie denken dat het om opstoken van gesnoeide olijfboomtakken gaat. Groot is echter onze verbazing als we na het zoveelste bochtige weggetjes opeen vlak voor ons een bouwwerk zien dat heel veel weg heeft van de koeltorens van de kerncentrales in ons Belgenlandje … heel bizar om dat hier in het midden van deze prachtige natuur tegen te komen … er staan er bovendien her en der nog verschillende en overal in dit gebied lopen ook kilometers metalen buizen … zeer eigenaardig toch wel …
Enig opzoekwerk leert ons dat we op pad zijn in wat bekend staat als de ‘vallei van de hel’ of ook wel de ‘duivelsvallei’ … klinkt allemaal heel onheilspellend, maar het blijkt uiteindelijk een gebied met borrelende, dampende maanlandschappen te zijn waar het gebruik van geothermische energie en boorzuur de primaire industrie is en de vijf gigantische cementtorens van een thermische centrale de skyline domineren.
In 1904 begon men, zo leer mr. Google ons, met een baanbrekend onderzoek naar en toepassingen van de productie van die geothermische energie met een experiment dat gloeilampen verlichtte door elektriciteit die werd aangedreven door stoom die uit ventilatieopeningen in de grond kwam. Dit was de allereerste praktische demonstratie van geothermische energie. 
In 1911 werd dan in de ‘Valle del Diavolo’ de eerste geothermische energiecentrale ter wereld gebouwd.
Gelukkig toch niet zo onheilspellend dus 🙂

Tegen de avond arriveren we dan in ons nieuwe échte Toscaanse stekje met voorsprong de mooiste logeerplek van deze reis 😉