Gisteren een mooie wandeling, vandaag terug een tripje met onze
Uppie 

Dat wordt weer een toertje langs de kust, de andere kant uit deze keer, naar Pisciotta en  Palinuro, enkele van de meest zuidelijk gelegen stadjes aan de Cilentokust. De rit ernaartoe is best mooi, kronkelend langs de zee, maar bij ons eerste doel Pisciotta loopt het een beetje mis, de weg ernaartoe is halverwege totaal afgesloten wegens werken en we moeten dus jammer genoeg een heel eindje omrijden. Uiteindelijk valt dat best nog wel mee en komen we langs enkele spectaculaire weggetjes en verlaten, schilderachtige baaitjes, mooie rit maar het vergt wel een beetje stuurmanskunst en toch ook wel stalen zenuwen af en toe van de chauffeur 🙂 ( zoals quasi overal hier trouwens 😉 )
Na een paar spannende wegjes en enkele fotostops arriveren we enkele uren later in Palinuro, ook weer een schilderachtig, maar slapend kuststadje, waar je verschillende boottochtjes kan maken om de prachtige kustlijn ook eens vanaf de andere kant te bekijken.

We boeken een plaatsje op één van die bootjes en vertrekken voor een tochtje van een uurtje of 2.  De kustlijn bestaat uit massieve, steile rotsen, waar op vele plekken door de jaren heen blijkbaar heel wat grotten gevormd zijn en in enkel daarvan kunnen ze met die bootjes binnenvaren om daar eens een kijkje te nemen.
Dat is wel leuk om eens te zien, het water lijkt daarbinnen bijna fluorescerend blauw en overal zijn ook de rotswanden mooi verkleurd, zelfs voorzien van de nodige stalactieten, beetje sprookjesachtig zelfs … we krijgen er wat uitleg bij hoe dit natuurfenomeen eigenlijk ontstaan is, maar lang mag het allemaal niet duren daarbinnen, want aan de buitenkant is er altijd wel een kleine file van bootjes die braaf hun beurt afwachten.De rest van de boottrip bestaat voornamelijk uit het bewonderen van de ruwe, maar toch wel mooie kustlijn, hier en daar afgewisseld met kleine en grotere strandjes, als dan niet bereikbaar vanop het land of vanop het water.  Er is ook een zwemstop voorzien, maar helaas wisten we dat niet en hadden we geen zwemgerief bij …
( misschien wel een chanceke, want de enige die wel een duik waagt, is toch vrij snel terug en wikkelt zich direct in een grote, warme handdoek 🙂 Na dat heerlijke tochtje, meren we terug aan in het mini-haventje en zetten we ons nog even op een terrasje met uitzicht op zee voor een koffietje en véél water.

Stilaan wordt het dan tijd om terug te keren, we proberen onderweg wel ergens een restaruantje te vinden dat open is
Terugkeren moet ook weer langs de spannende weggetjes, dus opletten blijft de boodschap 🙂 Uiteindelijk stoppen we aan een zaakje dat er uit ziet alsof het al jaren geleden gesloten werd, maar de chef stapt direct buiten wanneer we er stoppen en nodigt ons graag uit om binnen te komen. Verrassend wel, want je stapt er bijna in een soort middeleeuwse molen binnen met dikke stenen muren en een aantal van de oorspronkelijke (?) molenstenen nog aanwezig daarbinnen.  We eten er best wel lekker, alweer spotgoedkoop en in deze setting toch ook wel een beetje speciaal.