Het weer valt deze morgen nog mee, weliswaar beetje overtrokken, maar de zon zien we toch ook af en toe, dus we wagen het er maar op en kiezen voor een eerste stevige wandeling.  Dat wordt de Klausberg, in een naburig dorp.  We zouden er moet de auto naartoe kunnen, maar we gaan liever te voet, kwestie van de beentjes al een beetje op te warmen voor wat nog gaat volgen 🙂
We wandelen een klein half uurtje naar de kabelbaan, en nemen een heen-en terug ticketje, de wandeling die we willen doen, begint daar aan het bovenstation.
We vertrekken dus boven richting Klaussee, en dat blijkt een klim van formaat te zijn,
onderweg komen we allerlei beestjes tegen, koeien, geiten, enz …
Wie we onderweg ook tegenkomen, is Franz. Dat is een oude SüdTiroler, die onderweg op het bergpad een soort kraampje heeft opgezet, waar hij melodietjes speelt met koeiebellen in alle maten en soorten.
Zijn handen zijn helemaal kromgegroeid en aan één hand mist hij zelfs een aantal vingers, maar hij doet dat eigenlijk heel goed.  We herkennen onmiddellijk ‘Marina’ van onze eigenste Rocco Granata … echt wel wereldberoemd dus.
Uiteraard heeft Franz daar ook een bakje hangen voor een kleine gift, en met veel plezier gooien we daar wat in.
Maar Franz komt er even tussen, en vindt dat de vrouw in kwestie hem die centje moet geven 🙂 en dat die dame ook even bij hem op het bankje moet komen zitten, voor een handgeschreven ‘ricevuto’ een kwijting voor de gedoneerde centjes, met zijn handtekening en datum erop.  Dat alles op een houten plankje dat hij met zijn bijl snel even afkapt, schitterend … het levert mooie plaatjes op, en t is een lieve man,
die alleen de dames bij hem op het bankje uitnodigt … 🙂
We vertrekken weer en doen er uiteindelijk een goeie 2 uur over tot aan de zee, maar het is wel erg steil.
Gelukkig is het boven aan dat mini-zeetje wel heel erg mooi, we blijven er een tijdje zitten om van de prachtige omgeving te genieten.
Na een tijdje komt dan toch de voorspelde regen, en trekken we onze regenjassen aan en de regenhoezen over de rugzakken en beginnen we aan de terugtocht.
Tijdens de afdaling wisselt het constant van regen naar zon en terug, maar we geraken zonder problemen terug aan het bergstation van de lift, en net op dat moment breekt de zon door, perfecte timing voor een terrasje boven op de berg !
Het wordt dan alweer stilletjes tijd om de kabelbaan terug naar beneden te nemen en terug naar het hotel te gaan.
Toch wel een beetje moe, maar heel blij met de mooie dag.
Eerst een douche en dan blogje schrijven ( was er nog niet van gekomen de vorige dagen )
en dan is het alweer tijd voor een ongetwijfeld lekker diner.