Deze morgen staan we, zoals voorspeld, op met een staalblauwe lucht en een stralend zonnetje.
Belooft dus weer een prachtige dag te worden, maar wel weer heel erg fris.
Er staat vandaag heel wat op het programma, want de natuur is hier heel mooi en met dit weer moeten we daar absoluut gebruik van maken.
Na het ontbijt vertrekken we voor onze eerste stop vandaag, Mount Washington Observatory.
Dit is de hoogste berg van deze regio, en je kan er met een treintje ( eigenlijk een tandradbaantje ) op aan de ene kant, aan de andere kant kan je zelf naar boven rijden of je naar boven laten brengen met een shuttlebusje.  We kiezen er voor om zelf te rijden, volgens de informatie die ze geven, is het een ‘once-in-a-lifetime experience’ een ongelofelijk knappe route, maar heel erg gevaarlijk om te rijden, ontzettend steil, en ongeëvenaard op de hele wereld …
Superlatieven in overvloed dus … een beetje overdrijven zit hier toch wel ingebakken, dus we zijn eens benieuwd wat het wordt 🙂
Aangekomen aan het begin van de weg, moeten we eerst tol betalen om ( zelf ! ) naar boven te mogen rijden …
Normaal gesproken kost dat voor 1 auto met 2 passagiers +/- USD 40, maar het eerste dat de man aan het tolhuisje ons vertelt, is dat we vandaag niet helemaal naar boven mogen rijden, we moeten op 4,5 mijl terugkeren ( dat is ongeveer in de helft ) wegens te gevaarlijke omstandigheden, sneeuw en ijs … De prijs wordt daardoor aangepast naar ‘slechts’ USD 30,…
Beetje een tegenvaller, maar we wagen het er toch maar op.
In eerste instantie krijg je een hele instructienota mee met uitleg hoe je veilig de berg kan oprijden,
en ook weer naar beneden.  Een hele hoop waarschuwingen en herhalingen van hoe gevaarlijk deze weg wel is en welke rijstijl je moet hanteren … je krijgt er ook nog een CD bij met uitleg over de route, maar ook die begint met de ene waarschuwing na de andere over het rijden op deze weg.  Safety first dus, wat op zich natuurlijk alleen maar toe te juichen is, maar toch ook wel weer ‘lichtelijk’ overdreven, vermoeden we.
We vertrekken dan uiteindelijk, en het is inderdaad een vrij steil weggetje, maar overal breed genoeg om met 2 te passeren, en met genoeg uitwijkplaatsen, zou je toch een beetje ongerust zijn.  Dat zijn wij eigenlijk niet, vele bergwegen en weggetjes die we al op ons eigen continent gereden hebben, zijn van hetzelfde kaliber als deze en sommigen zelfs nog veel smaller of steiler.
Het is dus inderdaad ( vanuit ons Europees standpunt ) allemaal een beetje overdreven, maar goed, dat is nu eenmaal de Amerikaanse gedachtengang.
Halverwege de pas staat er inderdaad een busje dwars over de weg en mag je niet verder.
We stappen uit op de parking daar en vragen ons af waarom eigenlijk, want er is niet direct ergens sneeuw of ijs te bespeuren … nu ja, zij zullen het wel beter weten en alle risico’s willen vermijden.
Het is wel erg koud daar boven, vooral de snijdende wind maakt dat het zeer onaangenaam aanvoelt en soms moet je zelfs moeite doen om je een beetje staande te houden.
Nochtans is er nog steeds zonneschijn, maar de hevige, schrale wind daarboven doet alle warmte teniet.
We houden het daarna voor bekeken, en rijden terug naar beneden, zonder verdere problemen.

Hierna trekken we verder richting de andere kant van de berg om het treintje eens te bekijken,
want dat is wel leuk om te zien.  Ook aan die kant is het vrij koud, en als we dan verder rijden,
gaan we eerst een beetje opwarmen met een koffietje en een keilekkere muffin … ( banaan – chocolade stukjes, zalig … ).  We delen hem wel, want ook de muffins hebben hier andere afmetingen dan bij ons 🙂
We zitten buiten op een bankje in de zon en net voor ons stopt een uit de kluiten gewassen Harley-Davidson ( hoe kan het ook anders 🙂 ).  t Is een mooie machine en we vragen het koppel dat er mee rijdt of we een foto mogen maken met hen erbij ( ze zijn ook assorti uitgedost )
Dat vinden ze OK en met veel trots poseren ze naast hun indrukwekkende motor.
We geraken er een beetje mee aan de praat, en zij vertellen ons dat we absoluut naar Bethlehem (what’s in a name … 🙂 ) moeten rijden.  Daar zit namelijk een meneer ( ene Gary ) die de prachtigste dingen maakt met allerlei onderdelen van motoren.  Hij zou ondermeer voor Transformers, Mad Max, enz … de futuristische machines ineengeknutseld hebben.
Dat willen we wel eens zien, dus we gaan op zoek naar Gary.  NIet zo makkelijk te vinden, want er staat nergens enige aanduiding van deze kunstenaar, maar hij is blijkbaar wel bekend, want wanneer we het navragen, worden we onmiddellijk naar zijn atelier doorverwezen.
Het is totaal onopvallend en de kunstige machines staan goed weggestopt in zijn open schuur, maar de supervriendelijke buurvrouw ( die een rommelmarkt op zichzelf uitbaat ) zegt dat we gewoon mogen gaan kijken, geen enkel probleem.
Dat doen we dan maar en het is inderdaad heel erg knap wat die man allemaal gemaakt heeft,
je kan er direct de bouwsels uit die films in herkennen, ongelofelijk dat je dit allemaal kan verzinnen én ook nog eens verwezenlijken met allemaal kleine onderdeeltjes, knap !

We trekken daarna weer verder naar Cannon Mountain Aerial Tramway.
Een hele mondvol voor een kabelbaan naar de bergtop van dit skigebied.  Het is al een beetje een verouderd exemplaar en veel volk is er niet, maar wel eens leuk om te doen, en je zou er boven een fenomenaal uitzicht hebben.  Ondertussen weten we dat we alles met een korreltje zout moeten nemen, maar het zal toch wel de moeite zijn, denken we.
Het ritje duurt 7 minuten en onderweg krijgen we een hoop uitleg over de kabelbaan zelf ( de oudste van Noord Amerika blijkbaar ) en alle uitzichten.  Als we de meneer van de lift mogen geloven, kan je zelfs zo ver als Quebec in Canada zien.  We geloven hem maar op zijn woord 🙂
Boven aangekomen, kan je nog een kort wandelingetje doen naar een uitkijktoren, en het uitzicht is inderdaad prachtig, je hebt een perfecte 360 ° view, zeker de moeite.
Je kan ook zien dat het een immens skigebied is ( 97 afdalingen volgens de lift-gids ), en het staat er vol sneeuwkanonnen.  De liftmeneer vertelt ons nog dat ze de meeste sneeuw gewoon zelf produceren, omdat het weer zo grillig is, dat het heel dikwijls ook regent en stormt, waardoor de natuurlijk sneeuw ook altijd weer gedeeltelijk verdwijnt.

’s Zomers kan je hier echter niet zoveel doen, dus moeten we terug met de ‘Tramway’.
Wat ons hier wel opvalt ( en ook eerder al op andere plaatsen ) is dat er hier nog heel veel volk aan het werk is, dat volgens ons al lang de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt.
Alle personeelsleden van deze kabelbaan zijn oudere mensen, raar wel …

Als we weer beneden zijn, is het ondertussen al dik in de namiddag en vatten we de terugweg aan,
onderweg maken we echter nog één stop bij ‘The Bassin’, dat zou een soort natuurlijk zwembadje zijn ( een ‘pothole’ zeggen ze hier ), door erosie van eeuwenlange toevoer en kracht van gletstjerwater en stenen, zou dit helemaal uitgesleten zijn en dus een soort bassin gevormd hebben, we gaan het eens bekijken.
Je moet er een klein stukje voor wandelen, naast de weg naar beneden toe, maar het wandelingetje is werkelijk betoverend !  Er loopt een riviertje door het hele dalletje, met kleine stroomversnellingen en omzoomd door een prachtig bos.  Aan het eind van het wandelpadje kom je dan inderdaad aan The Bassin, en deze keer is er niks van overdreven, het is werkelijk een beetje een klein natuurwondertje.  Je mag er absoluut niet in zwemmen, maar dat zou waarschijnlijk ook geen goed idee zijn, vermoedelijk is het ijskoud en er zit heel veel stroming op, gezien het water er echt wordt ingeperst.  Maar dus wel wondermooi !
Als afsluiter van deze natuur-dag kan het al tellen.

De streek is hier heel dicht bebost met allerlei verschillende boomsoorten, wat eigenlijk de schoonheid van deze regio maakt. Er is overal bos, zover je kan zien, en het heeft nu al verschillende kleuren, in de herfst moet het hier echt een explosie van prachtige kleuren zijn !
Ze zijn hier ook bijzonder trots op hun ‘ Indian Summer ‘ en terecht, als je de foto’s ziet !
Daar zullen we dan ooit nog eens voor moeten terugkomen 🙂