Laatste volledig dagje van onze Noorwegen vakantie, wat gaat het toch vlug !

We hebben een wandeling gepland, zodat we de beentjes nog eens kunnen strekken vooraleer we de terugreis beginnen, via Oslo en en dan met de Color Line Cruise naar Kiel. We slapen eerst een beetje langer, want dat kan ook al eens nodig zijn 🙂
Het ontbijt is in buffetvorm hier, alles wat je maar kan wensen is er dan ook.

We nemen onze tijd, en ontbijten rustig, vooraleer onze stapschoenen aan te trekken om aan de geplande wandeling te beginnen.  De hemel is grijs vandaag, geen zonnetje te bespeuren helaas. Voor alle zekerheid passeren we nog even langs de toeristische dienst om te vragen of de wandelweg open is en of er geen regen voorspeld is.
De meneer daar verzekert ons dat we de wandeling zonder problemen kunnen beginnen en dat er een ‘ amazing view ‘ is van daarboven, en het weer … dat zal geen probleem zijn !
Voila, dat moesten we weten, dus we vertrekken.

Het eerste stukje is met de wagen tot aan Prestholtseter, een boerderij annex berghut,
waar je geitekaas kan kopen en proeven of iets anders nuttigen.
Naar goede Noorse gewoonte moet er voor deze weg betaald worden …
Bij het begin van het bergweggetje staat een stalletje met een aantal envelopjes, waar je geld moet insteken en je naam opschrijven.
Het envelopje gooi je vervolgens in een melkkan en het dubbeltje ( dat doorgedrukt is op stencil ) moet je achter je voorruit leggen, zodat er gecontroleerd kan worden of je betaald hebt.
Volgens ons wordt dat nooit gecontroleerd, en is het ook geen officiële tol, maar iets dat door de lokale bewoners is ingesteld ( zoals op vele plaatsen hier )

We doen echter, zoals iedereen, onze duit in het zakje ( of in de melkkit in dit geval ) en rijden verder. Nu, met het geld dat ze zo inzamelen zouden ze deze weg wel een beetje in betere staat mogen brengen … het is ong. 9 km tot aan het boerderijtje, en de weg zit vol putten en gaten, de schokdempers worden goed getest zo ( en wij flink door elkaar geschud 🙂 )

We arriveren uiteindelijk aan de Prestholtseter en parkeren de auto daar.
Bedoeling is nu om het volgende stuk te wandelen, helemaal tot boven op de top van de berg, de Prestholtkarvet, een hoogteverschil van +/- 500 meter, maar wel redelijk stijl.

Hoewel de wolken steeds dreigender worden, beginnen we er toch aan, het ging immers niet regenen !

De weg naar de top is ( zo wil men ons althans doen geloven ) door echte sherpa’s aangelegd met grote stenen om de steile klim naar te top toegankelijker te maken.
Het lijkt nochtans verdacht veel op een bergpad, zoals er in andere ‘berglanden’ veel zijn ( misschien zijn de sherpa’s ook wel in Oostenrijk en Zwitserland, enz … actief geweest ??? )
In elk geval is het wel zo, dat het makkelijker klimmen is met deze stenen, alleen …
op een gegeven moment houdt het op en zijn er geen stenen meer te bekennen …
Waren de Sherpa’s daar moe ? Of moesten ze terug naar hun andere job
ergens in Nepal ? We zullen het allicht nooit weten 🙂

We gaan dus gezwind de berg op, maar wat we al vreesden, het begint te regenen,
eerst zachtjes, maar naarmate we hoger klimmen, valt het er echt met bakken uit, en aan het dikke wolkenpak waar we ondertussen in verzeild zijn geraakt te zien, gaat het niet snel beteren.
We houden echter dapper vol ( hoewel er uiteraard van enig uitzicht boven ook niets te bekennen zal zijn in deze weersomstandigheden )
We zijn ondertussen ( ondanks degelijke regenkledij ) redelijk doorweekt aan het geraken en wanneer we op een bepaald moment 2 Noorse wandelaars op de terugweg tegenkomen, vragen we toch maar even hoe het verder met het pad gesteld is ( dat ondertussen een beetje in modderstroom veranderd is )

De 2 dames ( die dit pad blijkbaar regelmatig bewandelen ) raden ons aan om toch maar beter terug te keren, gezien het er hogerop niet beter op wordt, en het pad op den duur blijkbaar moeilijk te vinden zou zijn.
We geven ons dan maar gewonnen en keren op onze stappen terug, heel voorzichtig wel, want ondertussen is het toch wel redelijk glibberig, zowel op het pad als op de sherpa-stenen.
Onder ons zijn ondertussen verschillende wandelaars ook tot inzicht gekomen dat het onbegonnen werk is om verder te gaan en we zien iedereen rechtsomkeer maken en ( letterlijk ) afdruipen, wat een hondeweer …
Tamelijk doorweekt komen we terug aan het boerderijtje waar we eerst binnen een beetje gaan opdrogen en een tasje thee drinken, jammer wel, we waren er bijna
geraakt … Wanneer we terug ietsje droger zijn, gaan we terug naar het hotel voor droge kleren, en beslissen we om in Geilo een beetje de winkeltjes te bekijken. Heel veel zijn er niet, maar het is de eerste keer tijdens deze vakantie dat we überhaupt winkeltjes tegenkomen.
Misschien winkelen de Noren niet graag ? Of misschien is het gewoon allemaal te duur …

We nemen de tijd en wandelen wat rond, maar na een uurtje of 2 hebben we het wel gezien. Tijd om terug naar het hotel te gaan en onze valiesjes nog een beetje te herschikken voor de terugtocht naar huis.

De natte kleren zijn ondertussen redelijk opgedroogd met behulp van de vloerverwarming in onze super-de-luxe badkamer. Ideetje gepikt van jonge mede skiërs enkele jaren geleden 🙂 En het werkt !

Daarna gaan we dus ons laatste avondmaal op Noorse bodem gebruiken, en hoewel even verzorgd als gisteren, is het toch een pak minder lekker … t is ons dagje niet vandaag blijkbaar 🙂
Maar we genieten toch nog met volle teugen van onze laatste volledig dag en avond in dit prachtige land.  Morgen nog een ( hopelijk ) mooie rit naar de veerboot in Oslo
en de overtocht naar het vasteland, dat zal ook nog wel leuk zijn 🙂