Na een rustigere nacht dan de vorige met de muziek, worden we nu s morgens vroeg gewekt door een gigantische donderslag.  We schieten allebei wakker, het ontweert stevig buiten ( wat uiteraard niet abnormaal is in de bergen ).
Gezien het weer doen we dus maar rustig aan met opstaan en ontbijten.

Dat ontbijt is gelukkig stukken beter dan het avondmaal de dag ervoor.  Weliswaar ook in buffetvorm, en bijlange niet zo charmant als dat van Kotor, maar wel allemaal vers.

Lekker versgesneden fruit in alle soorten, en de eitjes worden à la minute gebakken, indien je dat wenst.  Aangenaam begin van de dag.

Ondertussen is de hemel helemaal uitgeklaard en schijnt het zonnetje terug vrolijk.

We voeren dan toch nog ons plan van de vorige dag uit en gaan richting Biogradska Gora, nog een nationaal park.  Hier zouden we verschillende gletsjermeren en een stuk origineel oerbos (regenwoud) moeten vinden, we zijn benieuwd.

Wanneer je het park ( alweer via ‘pittoreske’ weggetjes ) binnenrijdt, moet je inkom betalen,
net zoals gisteren in Lovcen.  Ook hier weer heel beperkt ( € 3, ) en ook hier staat er iemand dit manueel te ontvangen en moet die persoon manueel de toegangsbareel openen, nostalgie ten top!
Maar iedereen heeft werk … ook weer een getuigenis uit het verleden.

We rijden verder naar de ‘parking’ maar dit blijkt gewoon een stuk bos te zijn, waar je je auto maar ergens lukraak neerzet, en waar ook de dappere kampeerders onder ons lukraak ergens hun tentje neerpoten.   Allemaal vrolijk door elkaar heen.

We besluiten de toer rond het gletsermeer Jezero te doen, die zou dan ook voor een groot deel door het oerbos lopen, dus dat lijkt ons wel interessant.

Onze verwachtingen worden helemaal beantwoord, het is een prachtige wandeling, een kristalhelder meer, omzoomd met bossen, waar je gigantische bomen vindt van meer dan 500 jaar oud ( allez, dat staat er toch iedere keer bij vermeld 🙂 )

Sommige stukken moet je op houten vlonders lopen ( om de fragiele ondergrond niet overal te beschadigen ) en het is best leerrijk.  Op verschillende plaatsen staan info borden over vanalles en nog wat, flora en fauna, geschiedenis, enz …  Het is ook een beetje ludiek opgevat en regelmatig is er een leuke stop met wat weetjes of raadseltjes, toffe wandeling.

Onderweg nemen we ontelbare foto’s, de natuur is overweldigend mooi … en nog grotendeels ongerept, zo lijkt het ons.

Het is een schitterende tocht en we genieten er met volle teugen van.
Heel eigenaardig, maar je komt er ook niet zo heel veel andere mensen tegen, zalig wel !

Wanneer we terug aan de parking komen, is het nog maar net half 2, dus besluiten we om nog een 2de stop in te lassen aan het skigebied hier.   Met de stoeltjeslift zou je ook in de zomer naar boven kunnen om te wandelen, wij dus daar naartoe.

Onderweg naar Biogradska hadden we de bordjes al gezien die de weg aangeven naar de skilift,
dus niet zo moeilijk, maar alweer een ellenlange tocht door niemandsland voor we er uiteindelijk zijn.  We krijgen al visioenen van de rit in Lovcen, want op een bepaald moment krijgen we weer een ‘weg’ met alleen maar keien, rotsen en zand.
Maar gelukkig hebben we snel door dat het hier ophoudt, de skilift is gesloten momenteel,
en ook hier wordt hard gewerkt om een brede toegangsweg aan te leggen … die er dus nu nog niet is ( dèjà-vu 🙂 ), maar het bewijst weer eens dat Montenegro helemaal in volle ontwikkeling is, binnen enkele jaren is het waarschijnlijk onherkenbaar geworden tegenover de huidige toestand.

Geen tripje naar boven dus, dan maar terug richting hotel, en eens informeren naar een excursie voor morgen.  Misschien een ritje met de quad ? Of een Jeepsafari ?

Allemaal wel redelijk prijzig zo blijkt … en ook niet echt zo milieuvriendeliljk in een Nationaal Park misschien …

We gaan dan maar vast een route uitstippelen om naar een ander Nationaal Park te rijden morgen,
en ineens de wereldberoemde Tara Canyon te gaan bezoeken, de 2de grootste ter wereld na de Grand Canyon in de U.S.A.

Als het weer meewil, wordt dat dan onze volgende uitstap.