Wanneer we wakker worden, regent het, maar na het ontbijt is de lucht weer helemaal uitgeklaard en komt de zon terug voorzichtig tevoorschijn.

Geen stralend zonnige dag, maar we kunnen ermee leven 🙂

Hier in de bergen kan je ook niet het stralende weer van de kuststreek verwachten natuurlijk,
bovendien is het sowieso een pak frisser.
Maar dus best aangenaam, we vertrekken richting Zabljak, het stadje aan Durmitor NP en de Tara Canyon.  Hier is trouwens ook de 2de skilift van Montenegro te vinden.

Die skiliften zijn echter toch nog wel heel erg primitief, het zijn stoeltjesliften, die zo te zien,
al héél veel jaartjes dienst doen, maar dus gesloten in de zomer.

We vertrekken langs wat aangeschreven staat als een prachtige route dwars doorheen de bergen.
Onmiddellijk stellen we vast dat dit absoluut niet overdreven is, de natuur is hier echt overweldigend mooi ( zoals in heel Montenegro trouwens ), het berglandschap varieert constant van heel ruw, naar liefelijk en sierlijk tot groen, groener groenst …

Ongelofelijk hoe divers di kleine landje is, en op alle vlakken fantastisch mooi !

We rijden een heel stuk naast de Tara Canyon en die is inderdaad behoorlijk diep, maar in tegenstelling tot de Grand Canyon helemaal begroeid met bossen en struiken.

Althans, dat denken wij, want in de Grand Canyon zijn we nog nooit geweest 🙂

Aan Tara Bridge stoppen we even.  Het bouwwerk is waarschijnlijk al vele jaren oud, maar oogt nog steeds heel majestueus en past perfect bij het landschap.

Hier vind je het kloppend hart van de ( nog in zijn kinderschoenen staande ) toeristische industrie van Montenegro’s nationale parken. Je kan hier vanalles boeken, jeepsafari’s, raftingtochten, paardrijden, en aan beide kanten van de brug wemelt het van de zgn. Ziplines.  Kabels die over de canyon zijn gespannen en langswaar je met een rotvaart aan een hanger naar beneden zoeft over de canyon, naar de andere kant van de rivier.

Ziet er allemaal heel indrukwekkend uit, maar … de hele tijd dat wij daar waren hebben we niemand zien ‘zippen’ … blijkbaar toch niet zo populair.

Na een tijdje hebben we het wel gezien, en rijden we verder, richting Zabljak.
We hadden al gelezen dat je hier één vd mooiste autotouren van Europa kan maken dwars door
het Durmitor NP.  Onze GPS schijnt deze routes echter nog niet te kennen, dus we twijfelen eventjes wat we zullen doen…
Uiteindelijk vertrekken we gewoon, het staat overal duidelijk aangegeven, we wagen het er maar op.  Naar we venomen hebben, waren het vroeger allemaal karresporen, maar deze zouden ondertussen zo goed als allemaal geasfalteerd zijn … op hoop van zegen dan maar 🙂

De route is onvoorstelbaar mooi, niet makkelijk te rijden en de ‘weg’ is soms zo smal dat het zweet je toch wel in de handjes komt.  Om nog niet te spreken over de occasionele tegenligger af en toe…

Wel best spannend natuurlijk, maar vooral indrukwekkend mooi, een mens wordt er stil van !

Gezien de smalle, bochtige weggetjes, de ontelbare fotomomenten en de staat van de weg,
duurt de rondrit ( heel enthousiast aangekondigd als de Ring van Durmitor ) best wel lang,
maar dat is uiteraard helemaal niet erg, er is meer dan genoeg te zien onderweg.

Op de ring van Antwerpen is het doorgaans veel minder aangenaam vertoeven 🙂

Wanneer we dan uiteindelijk toch heelhuids ( en ons autootje ook ! ) rond geraken, is het hoog tijd om de innerlijke mens te versterken, honger en dorst ondertussen !

We stoppen in Zabljak, wat een beetje een slaperig, typisch ( denken wij ) Oost Europees stadje (dorpje ? ) is, en gaan in de plaatselijke Pizzeria voor een gedeelde Pizza.
Pech echter, want er is geen electriciteit in heel de stad blijkbaar … geen Pizza dus, maar gewoon een colaatje … en maagjes die blijven knorren …

We rijden dan maar verder, en zien enkele kilometers buiten het stadje opeens een Restoran,
midden tussen de vlaktes.   Het ziet er best gezellig uit, dus proberen we daar maar eens.
Een lucky shot, zo blijkt !
We bestellen een sandwicheke met hesp en kaas en een Kebabschoteltje.

We moeten er even op wachten, want het het is er vrij druk, maar het resultaat mag er wezen.

Het ‘sandwicheke’ lijkt meer op een kleine boomstam te trekken, met dikke schijven geitekaas en gedroogde ham … absoluut superlekker, maar wat een enorme boterham … oef !

Ook het kebabschoteltje kan al tellen, t zijn eigenlijk 2 kipsate’s met frietjes en gegrilde courgetten,
met gelijkaardige afmetingen als de sandwich.  Veel te veel voor ons, maar echt overheerlijk.
Bovendien is de koffie ook nog eens superlekker en de prijs … om te lachen.

€ 13,5 moeten we voor dit alles betalen, niet slecht 🙂

Na de overdadige lunch ( waarvan we helaas heel wat hebben moeten laten staan wegens gewoon veel te veel ) vatten we de terugtocht aan naar Kolasin.

We besluiten niet dezelfde weg te nemen, maar een andere, volgens de kaart iets kleinere weg,
die echter ook weer heel mooi zou moeten zijn.
Dat is absoluut het geval, maar de weg is bij momenten niet veel beter dan die van de Durmitor Ring … nu ja, we zijn het ondertussen gewoon …
Ondertussen is het toch weer beginnen regenen en dan schiet het natuurlijk al helemaal niet op.
Uiteindelijk komen we tegen het avondeten terug aan in ons hotel.
Omdat het ‘luncheke’ van deze middag nog niet helemaal verteerd is, gaan we op een later uur dineren, en beperken we ons tot een paar hapjes.

In elk geval weer een prachtige dag, morgen gaan we weer verder, en trekken we terug richting kust, naar Petrovac deze keer, in tegenstelling tot Kotor wel rechtstreeks aan de Adriatische Zee gelegen.  We kijken er alweer naar uit !