In Lake Placid blijven we 2 nachten, dus vandaag hoeven we niet in te pakken en verder te rijden.
Ontbijten kunnen we in het hotel mits bijbetaling, maar dat is sowieso makkelijker dan onderweg op zoek te gaan, dus kiezen we voor het ontbijtbuffet(je).
Het weer is erg twijfelachtig vandaag, dus t is een beetje afwegen wat we willen doen.
In deze regio zijn er heel veel mogelijkheden, maar daar is ook wel veel outdoor gebeuren bij,
dus moeten we een beetje opletten wat we doen.
Tijdens het ontbijt is het droog en lijkt het ook zo te blijven, er zijn wel veel wolken, maar ze zitten vrij hoog, dus misschien hebben we geluk.

We hadden gezien dat je hier ook met een klein vliegtuigje panoramische vluchtjes over de bergen en de meren kan doen, en dat lijkt ons wel wat.  In Canada hebben we dat ook eens gedaan, en dat was echt prachtig.  Het is hier ook een mooie streek met veel bergen, bossen en massa’s meren, moet dus wel mooi zijn vanuit de lucht.
We trekken richting Lake Placid Airport(je) en gaan eens informeren.  de meneer aan de balie ( ook de piloot zo blijkt later ) is een beetje gestresseerd omdat zijn electronica niet vlot werkt,
maar geeft ons toch vriendelijk de uitleg.  Momenteel vertrekt hij niet omdat er toch wel een pak regen onze kant uitkomt, maar waarvan het niet helemaal zeker is of het over dit gebied zal trekken of net niet.  HIj adviseert ons om het weer deze middag in de gaten te houden en eventueel dan terug te komen.  Wel is hij zo vriendelijk om ons allerlei foldertjes en tips te geven van andere min of meer ‘weerveilige’ activiteiten.

We beslissen om allereest eens naar de ski springschansen te gaan kijken.  Volgens de vlieg-meneer kan je er met een lift helemaal naar boven en is er zelfs een soort simulatie ski-jump …
Dat lijkt ons dus wel wat, meer voor het uitzicht dan voor de would-be schanssprong, maar je weet nooit, misschien is het wel leuk.
We moeten daarvoor maar amper 10 minuutjes rijden, maar onderweg stoppen we nog even bij de officiële Olympische toorts van 1980.  Dat is een immense constructie waar dus de Olympische vlam in ontstoken werd tijdens de winterspelen.  Nu lijkt het maar een gewone ijzeren constructie,
je zou er niet direct een Olympische toorts van maken, maar ten tijde van de 1980 Olympics was het natuurlijk heel wat.  Jammer genoeg staat het ding daar nu helemaal verwaarloosd weg te roesten, ze hadden er misschien toch beter iets anders mee gedaan.
Van daaruit dus verder naar de ski schansen, maar dat wordt uiteindelijk niets.  Ze zijn uiteraard heel erg indrukwekkend en alle respect voor de atleten die daar vanaf durven te gaan,
maar ze zijn gesloten … ‘ in renovation ‘, er wordt een nieuwe lift in geplaatst blijkbaar.
Jammer dus, maar toch best indrukwekkend om naast zo’n gevaarte te staan !

Volgende stop wordt dan een WIldlife Rescue Center iets verderop.  We hadden vernomen dat hier zieke, gewonde en verwaarloosde dieren opgevangen worden tot ze er weer bovenop zijn,
en vervolgens weer vrijgelaten worden.
Daar trekken we dus naartoe.  Het is een privé-organisatie, die voor een groot stuk op vrijwilligers draait en die – zeer ongewoon voor Amerika – helemaal geen inkomgeld vragen … ze vragen je enkel om een vrijwillige bijdrage te doen, maar het is niet verplicht.   Uiteraard doen we dat wel,
we dragen graag ons steentje bij aan dit diervriendelijke initiatief.
We mogen er vrij rondwandelen, alle dieren zitten ( helaas voor hen ) in grote en iets minder grote hekken en kooien.  Er zijn wolven, coyotes, cougars, en verder veel verschillende soorten vogels,
van schattige kleine uiltjes tot immense ‘Bald Eagles’
Vele dieren zijn inderdaad gekwetst of ziek, en sommigen werden van de dood gered.
Er is bvb een kleine red fox, die gekweekt werd voor zijn pels, maar niet de juiste kleur van pels had, en daarom dus maar afgemaakt moest worden.  Deze mensen hebben hem dus van een meedogenloos einde gered.  De wolven zijn dan blijkbaar weer van een bedrijf gekomen, die dieren kweekt speciaal voor Holllywood-films.  Zodra ze geen nut meer hebben voor de betreffende firma worden ze ‘ ter adoptie’ afgestaan.
Het ziet er allemaal een beetje armoedig en amateuristisch uit, maar zonder dit zouden alle dieren hier allang gestorven zijn.  En volgens de meneer die ons wat uitleg geeft, slagen ze erin om ong. 70 % van de dieren terug in het wild uit te zetten.  Hopelijk is dat ook zo !

Na het beestjes intermezzo, trekken we naar de Waterfall Trail, een wandeling langs staketsels in de rotswand naast een waterval in een zgn. ‘gorge’ een kloof eigenlijk.
t Is mooi om te zien, maar net op dat moment beslissen de weergoden om er toch een hele plens regen uit te gooien, we waren gelukkig voorbereid en hadden onze waterdichte jasjes bij, maar wanneer we helemaal rond zijn, beginnen we toch zelf ook een beetje op verzopen katten te
trekken 🙂
Binnen in het chaletje drogen we een beetje op en bekijken alle souvenirtjes eens.
Het is ondertussen al dik namiddag en het vliegtuig avontuur zit er duidelijk niet meer in vandaag,
het regent nog steeds flink door.

We keren dan maar terug naar Lake Placid zelf, en gaan daar het Olympisch Museum een bezoekje brengen.  Het museumpje op zich is niet zo groot en zit een beetje verstopt in de catacomben van het ijsstadion, maar het is best wel eens interessant om te bezoeken.
Er is veel informatie en veel foto’s van de beide Winter Olympics ( 1932 & 1980 ) die hier zijn doorgegaan.  We hebben de indruk dat het museum op zich niet echt veel mensen kan boeien,
maar wel het ijsstadion waar het in weggemoffeld zit.  Dat is namelijk de plaats waar tijdens de Olympics van 1980 ‘the Miracle on the Ice’ heeft plaatsgevonden, voor vele Amerikanen een iconische plaats.  Het is namelijk de plek waar in 1980 het Amerikaanse Ijshockeyteam te Olympische titel kon binnenhalen door het ongenaakbaar gewaande Russische team te kloppen met 4-3.  Amerikanen zijn daar werkelijk apetrots op en iedereen die er binnenkomt ( zelfs jonge mensen die de wedstrijd nooit hebben meegemaakt ) staat vol ontzag te kijken naar HET stadion, waar THE MIRACLE heeft plaatsgevonden … beetje overdreven allemaal, maar uiteraard best iets om trots op te zijn.  Nochtans waren er nog genoeg andere dingen om fier op te zijn, zo was er bvb Eric Heiden, een Amerikaanse snelschaatser die alle afstanden van de schaatswedstrijden op zijn naam schreef, en daarmee de eerste ( en voorlopig ook enige ) schaatser werd die alle 5 de Olympische medailles kon winnen die er in deze discipline bestaan.
Maar over hem ( en vele andere uitzonderlijke atleten ) wordt eigenlijk niet zo veel ophef gemaakt.

Na het Olympisch Museum wordt het dan stilaan tijd om terug te keren. Gezien we nu toch in het dorp zelf zijn, wandelen we er nog eens rond ( alles is er open, ook op zondag dus ) en gaan we nog een hapje eten vooraleer naar het hotel te gaan.
We gaan eten in het restaurant dat de baliebediende van het hotel ons had aangeraden, een BBQ restaurant met uitzicht op Mirror Lake. Heel mooi gelegen en ook heel lekker … maar ontzettend veel … we hadden nochtans een BBQ-bord voor 2 genomen, maar ook dat blijkt een gigantische portie … het heeft ons echt gesmaakt, maar we hebben het toch niet helemaal op gekregen.
Wel een aanrader in elk geval !

Ons dagje zit er weer op nu, tijd om alles weer een beetje bij elkaar te gaan zoeken om morgen weer verder te trekken.  We ruilen de State of New York voor New Hampshire en trekken naar de White Mountains, wat volgens de info die we al gevonden hebben, ook prachtig van natuur moet zijn.  Hopelijk alleen iets beter weer 🙂