Onze laatste dag alweer vandaag, en die gaan we nog eens doorbrengen op een zeilboot, gezien het ons de vorige keer zo goed bevallen is. Het wordt deze keer wel een heel andere trip, gezien het deze keer geen ‘moderne’ zeilboot zal zijn, waarbij de zeilen automatisch gehesen worden, maar een authentieke houten zeilboot met nog canvas zeilen, die met mankracht bediend moeten worden. Het concept is wel hetzelfde, een dagje op open zee, met stops om bepaalde kusten vanop zee te kunnen bewonderen en te zwemmen, en met natjes en droogjes inbegrepen. Het schipperskoppel is deze keer een Schots echtpaar dat 6 jaar geleden beslist heeft om uit de dagelijkse werkroutine te stappen en een avontuur aan te gaan op deze prachtige, oude zeilboot in de Sardijnse wateren.
We kunnen het begrijpen, maar het is natuurlijk een risico, gezien de inkomsten moeten komen van toeristische rondvaarten zoals de onze en het seizoen hier maar loopt van ergens midden mei tot einde september.

We vertrekken op de motor, en dat zal voor de heenvaart ook zo blijven, gezien we uiteraard van de wind afhankelijk zijn om de zeilen al dan niet te kunnen hijsen. Dat hijsen moet trouwens manueel gebeuren en de bedoeling is wel dat wij als ‘gasten’ daaraan meehelpen … 🙂

Het wordt alweer een prachtige tocht – op een iets rustiger tempo deze keer – via de kusten van de kleine eilandjes rondom Sardinië – zalige zwemstops en lekkere culinaire intermezzo’s. Het geheel is allemaal net ietsje minder dan de vorige zeiltocht, maar ook toch weer een schitterende dag op een prachtig schip en in een even internationaal en aangenaam gezelschap als de vorige keer.

Wat het deze keer bijzonder maakt is dat we deze keer ook een onverwachte ontmoeting hebben met een dolfijn … hij ( of zij ) wordt al vanop een afstandje gespot en we hebben geluk, het dier komt onze richting uit en zwemt korte tijd met ons mee, waarbij het speels naast en onder de boot door zwemt, zalig toch.
Het is maar een paar minuutjes en redelijk moeilijk om het mooie dier op foto vast te leggen, maar het lukt toch wel een beetje 🙂
En de ietwat stijvere Britse schipperin wordt er helemaal lyrisch van, ze klapt verrukt de hele tijd in haar handen en blijft maar zeggen ‘ look at the dolphin’ zo leuk om dat enthousiasme te zien … want dat zijn we zelf ook natuurlijk.

Wanneer we terug in de kaven komen, beloven we plechtig om onze fotootjes aan de schippers te bezorgen, en daarna trekken we terug naar ons hotel. Nog een laatste keer uit eten ( in een restaurantje ver van de toeristische massa ) en onze
vakantie zit er weer op… Plannen maken maar weer voor de volgende 🙂