Zout, Rotsen en Disco

We gaan vandaag met ons huurautootje op stap. Om te beginnen rijden we naar Ses Salinas, hier zijn we tijdens ons bezoekje aan Formentera ook al geweest, maar het is een natuurgebied dat op beide eilanden ‘doorloopt’.  Er zit een stevig stukje zee tussen, maar in principe is het ene deel ( op Ibiza ) dus de verlenging van het andere deel ( op Formentera ).
Ook hier wordt aan zoutwinning gedaan en ook hier zouden er talloze vogelsoorten te spotten zijn. Dat zoutwinnen zie je hier inderdaad, zelfs nog op grotere schaal dan op Formentera, maar de vogels ( in casu de Flamingo’s ) die hier zouden verblijen hebben zich goed verstopt 🙂
Aan deze kant van het natuurgebied kan je wel een beter beeld vormen van hoe het er op die zoutvlaktes aan toe gaat om het zout effectief te ‘oogsten’. Het gaat om verschillende vlakken waar een laagje zout water in gepompt wordt en waar dan door verdamping van het water na enige tijd nog enkel ( grof ) zout overblijft.  Dat wordt dan met een tractor enkele keren ‘omgeploegd’ zodat het volledig opdroogt, waarna het op grote bergen gestort wordt om uiteindelijk nog één of andere behandeling te krijgen vooraleer het op onze tafels terechtkomt ( in allerlei verschillende samenstellingen )

Na het hele proces een tijdje bekeken te hebben, vertrekken we weer naar onze volgende halte. Dat wordt de rots Es Vedra.  Eigenlijk is het een klein, rotsachtig eilandje dat net voor de kust uit de zee steekt.  Het is onbewoond en vooral dus een gigantische rots.  Wel is hij op Ibiza wereldberoemd omwille van zijn vermeende ‘mytische krachten’ … Wat we ons daarbij moeten voorstellen is ons niet geheel duidelijk, maar iedereen wil hem toch gezien hebben blijkbaar …
Er worden vergelijkingen getrokken met de beroemde Faraglioni nabij Capri, maar dat vinden we er toch een beetje over, deze is eigenlijk veel lelijker … 🙂 Vreemd genoeg blijft er wel de hele tijd dat wij er zijn een wolk aan de punt van Es Vedra hangen…t lijkt wel een rooksignaal van één of andere indianenstam zoals we dat uit de films kennen, maar het zal wel eerder toeval zijn 🙂
Es Vedra kan ons dus niet echt charmeren, maar hij levert wel mooie beeldjes op.

Na dit rotsachtige intermezzo is het tijd voor onze laatste bestemming van deze dag. Hoewel het officieel nergens vernoemd of gepromoot wordt, vind je op internet wel heel wat meldingen terug over een verlaten festival site, die blijkbaar in de jaren 70 ooit werd ontworpen als gigantische openluchtdiscotheek ‘ Festival Club’ genaamd. In de toen nog wijd verspreide hippie-cultuur op Ibiza was dit bouwwerk in 1972 het mekka voor de vele festival liefhebbers die toenertijd naar het eiland afgezakt kwamen voor FlowerPower, muziek, drank en nog een heleboel andere ‘ geneugten ‘ …
Het gigantische bouwwerk werd quasi ‘in the middle of nowhere ‘, ergens in de bergen in het binnenland opgetrokken ( vermoedelijk om geen problemen te krijgen met overlast voor bewoners), en was in die jaren een echte stunt, waar elke Ibiza hippie-addict toch wel naartoe moest.  Vreemd genoeg is de hele organisatie 2 jaar later al failliet gegaan en is het bouwwerk nooit verkocht geraakt en dus door de jaren heen helemaal in verval geraakt en door de natuur terug ‘ingepalmd’. Het staat er dus al bijna 50 jaar te verkommeren, en is ook intussen door graffiti kunstenaars onder handen genomen en verheven tot een soort ‘icoon’
Je kan het bouwsel van beneden uit totaal niet zien liggen, maar we vinden het toch zonder veel moeite, en parkeren ons autootje om er eens rond te kijken. Het blijkt een zeer bevreemdende plek te zijn, heel erg fascinerend en ook wel een beetje hallucinant … bizar hoe zo een – voor die tijden – futuristisch bouwsel zo in verval geraakt is en hoe het stilaan eigenlijk weer helemaal in de natuur opgaat … Aan de ene kant is het dus totaal in verval en ligt er overal een boel rotzooi, van matrassen, eet- en drankresten tot complete autowrakken, waarvan je je echt niet kan voorstellen hoe dit daar ooit geraakt zijn, maar aan de andere kant zijn de prachtige grafitti werken echt geweldig mooi gedaan, en in combinatie met het verval van de hele constructie ook wel een beetje ‘mytisch’ ( meer dan die rots van eerder op de dag 🙂 )
We worden er een beetje stil van en eigenlijk begrijpen we niet zo goed waarom hier nooit meer iets mee gedaan is … niet door de overheid, niet door privé-investeerders … het had/heeft alles om tot een iconische plek uit te groeien … Wij – en met ons de enkele andere bezoekers die we daar ontmoet hebben – waren in elk geval onder de indruk …