SEIXAL / PORTO MONIZ / ARCHADAS DO CRUZ / FANAL

Na de wandelidag van gisteren, kiezen we vandaag voor een autorit aan de Noord-Westkust. We vertrekken richting Porto Moniz, en onze eerste stop is één van de vele ‘Miradouro’s’, uitzichtspunten dus, in dit geval Veu de Noiva.  Dat blijkt inderdaad een heel mooi uitzicht op een waterval te zijn die direct in de oceaan neerstort.  We wandelen er even rond en genieten van het mooie uitzicht.   Uiteraard nemen we de nodige fotootjes vooraleer we weer verder rijden naar onze volgende stop,  Dat wordt het dorpje Seixal, bekend om zijn gitzwarte stranden. Het blijkt een heel gezellig stadje te zijn, prachtig gelegen aan de oceaan en met inderdaad zwarte stranden en even zwarte rotsen die uit de zee bovensteken.
En hoewel het er deze morgen redelijk bewolkt uitzag, trekt de hemel ondertussen mooi open en is het zonnetje ook van de partij.  Er is weliswaar steeds vrij veel wind, maar dankzij de zonneschijn voelt het toch al een beetje zomers aan 🙂 Onze volgende halte voor vandaag is Porto Moniz en dat is toch wel een bijzonder plekje
omdat je hier verschillende natuurlijke zwembaden kan vinden die eigenlijk gevormd zijn door de grillige rotsen, en continu worden bijgevuld door de onstuimige oceaan, waarvan de golven zo wild tegen die rotsen slaan dat ze er dus overheen stromen en zo de zwembaden ( het zijn eigenlijk eerder poelen ) steeds weer bijvullen.  Enkele dapperen gaan er ook daadwerkelijk in zwemmen en blijkbaar is dat best aangenaam ( hoewel het er toch een beetje frisjes uitziet 🙂 ) Porto Moniz is blijkbaar wel een geliefde bestemming want er loopt toch wel best wat volk rond, maar druk wordt het eigenlijk nooit.   Dat is ook wat ons tot op heden overal opvalt op Madeira, er is wel degelijk heel wat toerisme, maar nergens is het echt druk of overlopen … dat kan natuurlijk aan de periode liggen, maar we krijgen toch stilaan de indruk dat hier niet echt het massatoerisme te vinden is … zalig toch !
Na Porto Moniz trekken we weer verder naar Archadas da Cruz.
Een plaatsje dat eigenlijk niet zo veel voorstelt, maar er is wel een vrij oud kabelbaantje dat de moeite waard is om eens te bezoeken.   Alleen de rit ernaartoe is al leuk, langs allerlei kleine, bochtige weggetjes kom je uiteindelijk aan het bovenstationnetje.  In tegenstelling tot de meeste kabelbanen is het vertrekstation dus boven en ga je de berg naar beneden i.p.v. naar de bergtop zoals meestal.   Het is een attractie op zich, want – zo wordt het toch ‘verkocht’ – het steilste kabelbaantje van Europa.  Dat willen we dus wel eens zien ! We gaan aanschuiven voor een ticketje, dat moet je kopen aan het vertrekpunt zelf en de man die zichzelf ‘ de operator ‘ noemt, entertaint ondertussen de klanten 🙂
In elk gondeltje kunnen maar 6 personen en je kan maar pas een ticketje kopen als het jouw beurt is, aan pre-sales doet hij niet, vertelt hij met een kwinkslag, want gezien de ouderdom van de infrastructuur valt het kabelbaantje af en toe wel eens eventjes stil en hij wil geen gedoe met terugbetalen van ticketjes …
Dat is niet direct een geruststellende gedachte, maar we wagen het er toch maar op. Ons ritje naar beneden verloopt gelukkig feilloos en het is inderdaad adembenemend steil !
Beneden kan je dan nog een wandelingetje maken in een mini-dorpje van huisjes en hutjes, waar sommige mensen blijkbaar een soort van buitenverblijfje hebben in toch wel vrij primitieve omstandigheden. Het uitzicht en de nabijheid van de beukende oceaan en de wind maken deze plaats een beetje desolaat, maar evengoed fascinerend. Een goed uurtje later gaan we aanschuiven om weer terug naar boven te gaan, en ook dat verloopt vlotjes.   Als het bakje onderweg naar boven eventjes stilvalt en we een paar seocnden ‘wiebelen’ worden enkele van onze medepassagiers een beetje zenuwachtig, maar het euvel is snel verholpen en we komen weer veilig boven. Beetje spannend dus, maar best wel leuk en je komt eens op een plek waar je op geen enkele andere manier kan geraken, interressant om eens te zien. Onze laatste stop vooraleer terug naar ons verblijf te keren wordt Fanal, dat omschreven wordt als ‘mysterieus bos’ waar vele wandelwegen doorlopen.  Fanal zelf zit inderdaad ook nu volledig in de mist wat het een beetje ‘spooky’ maakt, maar de weg ernaartoe door het binnenland is ronduit schitterend !  De weg slingert zich door het fraaie landschap met overal bloeiende struiken en adembenemende uitzichten tussendoor.  Ook komen we regelmatig rustig rondwandelende groepjes koeien tegen die het weinige verkeer dat er is af en toe gewoon lamleggen … tot ze weer zin hebben om verder te wandelen … 
Een heel afwisselende dag qua landschappen, uitzichten en weersomstandigheden, maar dat is waarschijnlijk het meest typerende aan dit prachtige eiland…